Nie wierzę w przesądy, talizmany, zapeszanie i tego typu rzeczy. Data urodzenia w piątek trzynastego od małego napawała mnie dumą i dodawała jakiejś podświadomej wyjątkowości. Nigdy jednak nie uważałam, że mam w życiu szczęście albo pecha. Ale po ostatnim piątku nie mogę się oprzeć wrażeniu, że coś nade mną czuwało. To był mój dzień, w którym wszystko mi wychodziło. Jakbym wypiła eliksir Felix Felicis, który w książkach o Harry'm Potterze dawał nieograniczone powodzenie we wszystkim, co się robi.

A zaczęło się fatalnie. O 9:00 rano podjechałam pod halę koncertową Susquehanna Bank Center w Camden w stanie New Jersey. Mój trzeci koncert Linkin Park zaczynał się dopiero o 18:30, ale wcześniej mieliśmy limitowane spotkanie członków Linkin Park Underground z zespołem, na które niełatwo było się dostać. Sam fakt, że mi się udało, już uznawałam za wielką rzecz. Muzykę tych sześciu Amerykanów kocham co najmniej od dziesięciu lat. Byłam na ich pierwszym koncercie w Polsce, trzynastego (!) czerwca 2007 roku w Chorzowie. Jedenastego sierpnia tego roku widziałam ich też na żywo w mieście Bristow w stanie Virginia. Ale spotkać ich osobiście i z nimi porozmawiać to zupełnie inna rzecz.

I… nie wzięłam potwierdzenia mojego uczestnictwa w spotkaniu. Stałam w kolejce do wejścia wśród około dwustu innych osób. Pomału uświadamiałam sobie, co każda z nich trzyma w ręce. Miałam bilet na wieczorny koncert. Ale zapomniałam, że osobny trzeba było wydrukować na spotkanie. Stałam bardzo spokojnie, myśląc. Wracać się? Zejdzie z półtorej godziny, coś ważnego może mnie ominąć i będę zła. Jeździć po mieście i szukać kawiarenki internetowej? Tak, to dobry pomysł. Próbować wejść bez tego, udając głupią? – Usłyszą twój akcent, powiesz, że specjalnie z Polski przyleciałaś i się zlitują – żartowali nowo poznani koledzy. Okazało się, że… wystarczył dowód osobisty. Przy wejściu członkowie ekipy technicznej Linkin Park mieli listę z nazwiskami.

W środku na dobry początek czekała na nas emocjonująca atrakcja – loteria. Stało pięć papierowych toreb. Na każdej z nich była napisana jej wartość: zdjęcie z zespołem, miejsce na scenie podczas koncertu, laptop, wycieczka za kulisy z dwoma członkami zespołu – Mike'm Shinodą i Davidem "Phoenixem" Farrellem oraz akredytacja foto na koncert. Trzeba było kupić los za dolara i wrzucić do odpowiedniej torby. Ludzie kupowali po kilkanaście. Jedna osoba chwaliła się, że wzięła sześćdziesiąt. Ja miałam trzy. Po jednym do trzech różnych toreb. Przy takich okazjach wychodzę z założenia, że ma się fart albo nie. A jak nie, to i tysiąc kuponów nie pomoże.

Nigdy w życiu nic w taki sposób nie wygrałam. Tak, uprzedzając pytanie, próbowałam. Nie łudziłam się, że tym razem się to zmieni, tym bardziej że przy tylu malutkich karteczkach szansa na wyciągnięcie mojej była taka jak wygrana w totka. Przyszedł czas na ogłoszenie zwycięzców. Wpatrywałam się tępym wzrokiem w cyferki na szarym kuponiku. Dokładnie takie same, jakie widniały na wielkiej tablicy zaraz pod napisem "photo pass".

Wygrałam – mruknęłam cicho pod nosem, stojąc jak wryta. Nie ma to jak spontaniczne okazywanie radości. Sven Hannawald ma prawo czuć się zawstydzony. Wygrałam! I to akredytację! Czego innego mogłabym w tej chwili pożądać bardziej? Wiedziałam, że z moim aparatem mnie na koncert nie wpuszczą. Ale mimo to cały sprzęt leżał w samochodzie na parkingu. W razie czego… – Ty to chyba wiedziałaś, że wygrasz! – mówili ludzie, jak zobaczyli mojego Nikona, po którego szybko pobiegłam do auta. Nieoczekiwanie zostałam akredytowanym fotografem na koncert.

Wszyscy jednak najbardziej czekali na pojawienie się chłopaków z Linkin Park, którzy okazali się bardzo wyluzowanymi i miłymi facetami. Ustawiliśmy się w kolejce, a oni do każdego pochodzili, rozmawiali i podpisywali wszystko, co chcieliśmy. No, prawie wszystko… Ja miałam przygotowane sześć banknotów jednodolarowych. To będzie najlepsza pamiątka z USA – dolary z autografami! – Nie mogę pisać po pieniądzach. Naprawdę, nie żartuję, mogą mnie za to zamknąć – powiedział mi Brad Delson, gitarzysta. Z początku myślałam, że żartuje. Ale po tych słowach wziął do ręki mój identyfikator, który miałam zawieszony na szyi i tam złożył swój podpis. Wszyscy inni bez problemu podpisali się na banknotach. W taki sposób mam pięć pomalowanych "zielonych" zamiast sześciu. Z basistą, "Phoenixem" (nie znosi, jak się do niego mówi po imieniu – David) ucięłam sobie krótką pogawędkę na temat czerwcowego koncertu w Warszawie na stadionie Legii. – Mistrzostwa w piłkę nożną rozgrywano tam w tym samym czasie, więc było kolorowo – mówił. Chłopaki nie są ignorantami :).

Oficjalnie natomiast nie mogliśmy sobie robić z muzykami zdjęć, bo za długo by to trwało, jakby każdy z każdym pozował. Poza tym fotografia z zespołem była do wygrania. Amerykanie naprawdę stosują się do zasad. Jak nie można, to nie można. Ale że ja z Polski… – Mike, naprawdę miło cię poznać. Mogę sobie zrobić z tobą zdjęcie? – zapytałam bez ogródek Mike'a Shinodę, mojego ulubieńca. – Jasne! – odpowiedział wesoło, po czym utopił wzrok w iPhonie mojego kolegi. Nikt inny nie pomyślał, żeby po prostu zapytać. A kto pyta, nie błądzi nie żałuje :).

Na zdjęciu: moja ulubiona klatka z koncertu Linkin Park w Camden – Mike Shinoda na scenie.

Komentarze do wpisu: Dodaj nowy komentarz